Huzursuzluklar

Huzursuz yapraklar beni bulur.

En yavaş saniyelerde

Düşer omzuma.

Sırnaşık kedi bana sürünür;

En hızlı,

En büyük adımlarımda.

Siner kokusu.

Tüyleri kaçar burnuma,

Gecenin bir yarısı.

Senin hayatıma karıştığın

Sürenin yarısından da kısa..

Farzet ki omzumdaki yaprak,

Kedinin bacağıma sinmiş kokusu,

Ve gece, karşımızda.

Bir şiir misali

Sen yoksun, evet, ama sadece bir kere

Farzet ki omzumdaki askı,

Kedinin karnımdan sarkan siyah kuyruğu,

Ve karanlık bir gelecek.

Bir beddua misali

İnanabilsek hepimiz.

İnanabilsek ya, sana,

Kedilere,

Geleceğe,

Gecelere,

Şiirlere inanıp daldığımız gibi.

Dalabilsek ya yumuşak yastıklara.

Pamuk gibi ellerimizle

Yüzsek göğüslerimizde.

Derin dalgalar geçse de üzerimizden

Gözlerimiz sımsıkı kapalı

Çıkabilsek omuzlarımıza.

Şehrin ışıklarıyla kamaşsak,

Sokaklarda kanasak,

Yine de inanabilsek

Düşlerimize, şiirlerimize inanıp

Daldığımız gibi..

Aç kapıyı ve bir adım at.

Git şimdi!

İşte o an omzuna sessizce düşen

Yaprağa,

Suları bulandırarak yürürken

Bacağına sürünen
Kediye

Bak.

Bak ve an,

O huzursuz yaprağı.