Yıkım Panayırı

Düşünürdüm daha 7 yaşımdayken
Bitmek bilmeyen okul yolunda
Ayrılsalar, annemler
Annemle babam yani..

N'olurdum ben acaba?
Daha yoktu ufaklık ortalarda
Nolurduk 'biz' acaba.

'Hiçbir şey' derdim 10 dakika sonra
'Hiçbir şey' olmaz ben onları, onlar beni sevdikçe
Birbirlerini sevmeleri mühim değildi benim için.
Beni sevmeleri yeterliydi benim için.

Sanki ben onların herşeyiymişim gibi
Sanki ben onların tek odak noktalarıymışım gibi..
Çok bencilce ama işte
Çok da masum ve saf bir biçimde

Son 5 yıldır kendimde takip ettiğim bir durum.
Neyi hayal etsem ve hayalimde bir sonuca vardırsam
Gerçekleşince bu -ki gerçekleşmesi uzuun zaman alıyor
Ben onu unutmuş oluyorum

Ve,

Ne kafamdaki kadar basit ya da zor
Ne hayalimdeki gibi sonuçlanıyor
Bu gerçek

Bu da onlardan biriymiş meğer, ne bileyim o zamanlar
O zamandan bu zamana 7yıl geçmiş, derler ki dile kolay
Unutmuşum ben
Yüzleşince de çok korkmuştum, ayrılıktan
Halbuki çoktaan düşünüp kafamda bitirmiştim
Hepsini ben


Ama hiçbir şey umduğum gibi değil
Hatta zaman zaman hayal ettiğim bile değil


Şimdi sen de böylesin
Kafamda kurup oturtuyorum
Sana yakışanı
Zaman zaman arzuladıklarımı
Sonuca vardırıp orda da bırakıp
Sonra da yaşanmışçasına unutuyorum,
Hayal ettiklerimi

Sonra kalkıyorsun sen
Karşıma geçip
Gözümün içine bakıp
Neler neler anlatıyorsun

Omuzlarım düşüyor
Damlalar süzülüyor

Ve sen en son gülümsüyorsun
'Yaa ne umdun, ne buldun..' dercesine
Kalakalıyorum
Çakılıyorum oturduğum yere
Kocaman bir ağırlık
Sanki ölü toprağı atmışlar gibi
Üstüme

Aslında mutluyum
Hem de ölesiye, deli gibi..
Ama işte hayal edememenin hayalkırıklığı üstümde
Tıpkı yaşadığım yıkıntılar gibi

Yıkılacak duvarları görememenin hayalkırıklığı
Üstümde
Attım parçalarını
Kaldı tozları omuzlarımın üzerinde

Sende ise yıkıntıları bekler gibiyim
Yağdıkça üstüme yağmur misali
Gülümsüyorum
Dünyanın en mükemmel tebessümü dudaklarımda
Kenarlarından sızıyor
Dayanamıyorum..

Senin yıkıntıların
Ailemin yıkıntılarını parçalıyor
Un ufak ediyor

Sen beni yıktıkça
Ben kafamı çıkarıp
Nefes alabiliyorum
Dik durabiliyorum

Yık
Yık beni
Yık ki hayallerimi
Durabileyim
Kalabileyim kendimde
Kalabileyim kendime ve ufaklığa
Yetebileyim
Yetişebileyim hayata
Görebileyim netçe virajlarını

Yık ki daha da çok seveyim seni
Daha ne kadar çok sevilebilirsen
Ve sevilebilir mi daha çok?

Evet, hala hayal etmekten vazgeçmiyorum
Sonu hep aynı olsa bile
Ve evet, hala bencilim
Masum ve saf bir biçimde